អ្នកស្រីបណ្ឌិត យូហ្យុន ផាក (Yuhyun Park) បានចូលរួមវេទិកាសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោកស្ដីពីអាស៊ាននៅប្រទេសកម្ពុជា កាលពីពាក់កណ្ដាលខែឧសភា ដើម្បីធ្វើបទបង្ហាញស្ដីពីចលនាពិភពលោកមួយឈ្មោះ «ឌី.ឃ្យូ អេវឺរីឆាល (#DQEveryChild)»។
អ្នកស្រីបណ្ឌិត យូហ្យុន ផាក (Yuhyun Park) ជាអ្នកស្រាវជ្រាវជនជាតិកូរ៉េ និងជាស្ថាបនិកវិទ្យាស្ថានអ្នកស្រាវជ្រាវ ឌី.ឃ្យូ (DQ Institute, a think tank)។ អ្នកស្រីបណ្ឌិត យូហ្យុន ផាក (Yuhyun Park) ស្រាវជ្រាវលើការកសាងប្រព័ន្ធអេកូឡូស៊ីឌីជីថលឲ្យមានសុវត្ថិភាព និងរុងរឿង ដោយធ្វើយ៉ាងណាឲ្យមានការប្រើប្រាស់បច្ចេកវិទ្យាឌីជីថលប្រកបដោយស្មារតីទទួលខុសត្រូវ ក្នុងការបង្កើតវប្បធម៌ឌីជីថលមួយ។ វិទ្យាស្ថានរបស់អ្នកស្រី ផ្ដោតសំខាន់លើការកសាងជំនាញសម្រាប់ប្រជាពលរដ្ឋ ពិសេសកុមារ ដើម្បីបញ្ជ្រាបចំណេះដឹងស្ដីពីបច្ចេកវិទ្យាឌីជីថល។
ខាងក្រោមជាបទសម្ភាសន៍រវាងលោក សាន សែល ជាមួយនឹងអ្នកស្រីបណ្ឌិត យូហ្យុន ផាក អំពីផលប៉ះពាល់នៃការប្រើប្រាស់ទូរស័ព្ទលើសុខភាពរបស់កុមារ និងតួនាទីរបស់ឪពុកម្ដាយក្នុងការជួយកូនឲ្យមានសុវត្ថិភាព និងមានក្តីសុខលើពិភពឌីជីថល៖
លោក សាន សែល៖ បច្ចុប្បន្ន នៅប្រទេសកម្ពុជា ឪពុកម្ដាយជាច្រើន ពិសេសអ្នកនៅទីក្រុង កំពុងឲ្យឧបករណ៍ឌីជីថលដូចជាទូរស័ព្ទដៃ ឬថែបប្លែត (Tablet) ឲ្យកុមារប្រើ ខ្លះចាប់តាំងពីអាយុ ៣ឆ្នាំ។ ឪពុកម្ដាយខ្លះយល់ថា ការឲ្យកូនក្មេងប្រើឧបករណ៍ទាំងនេះ អាចឲ្យខ្លួនមានពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ធ្វើកិច្ចការរបស់ខ្លួន។ ចឹងទៅ កុមារចំណាយពេលជាច្រើនជាមួយឧបករណ៍ឌីជីថល ជាជាងជាមួយឪពុកម្ដាយរបស់ពួកគេ។ តើអ្នកស្រីបណ្ឌិតយល់យ៉ាងណាចំពោះសកម្មភាពនេះ? តើវាប៉ះពាល់ជាវិជ្ជមាន និងអវិជ្ជមានអ្វីខ្លះដល់កុមារ?
អ្នកស្រីបណ្ឌិត យូហ្យុន ផាក៖ តើលោកមានបានអានអត្ថបទព័ត៌មានដែលរាយការណ៍ពីអ្នកបង្កើតទូរស័ព្ទអាយហ្វូន (iPhone) លោក ស្ទីវ ចបស៍ (Steve Jobs) មិនឲ្យកូនៗនៅអាយុ ១៤ឆ្នាំ ប្រើឧបករណ៍ឌីជីថលទូរស័ព្ទ ហើយលោក ប៊ីល ហ្គេតស៍ (Bill Gates) ក៏ចឹងដែរ។ រឿងនេះវាបង្កប់អត្ថន័យជាច្រើន។
ខ្ញុំមិនចង់និយាយថា ឧបករណ៍ឌីជីថលជាប្រភពនៃបញ្ហាទាំងអស់នោះទេ ប៉ុន្តែរឿងមួយដែលឪពុកម្ដាយមិនទាន់យល់ច្បាស់នោះ គឺឧបករណ៍ឌីជីថល និងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយឌីជីថល វាស្រួលពង្វក់ក្មេង។ ហេតុផលនោះ គឺយើងចង់ឲ្យក្មេងមានពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់ឲ្យមានការទាក់ទងផ្ទាល់ (physical interaction) ជាមួយមនុស្សផ្សេងទៀត។ នេះហើយជារបៀបដែលពួកគេអាចរៀនពីការអភិវឌ្ឍសង្គម (social development) ដែលរៀនពីការអភិវឌ្ឍផ្នែកវិចារណញ្ញាណ (cognitive development)។ ពួកគេរៀនពីរបៀបអំណត់អត់ធ្មត់។ ពួកគេអាចក្លាយជាមនុស្សពេញលក្ខណៈតាមរយៈការជជែកគ្នាជាមួយអ្នកផ្សេងទៀត។
ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយឌីជីថល បញ្ហានៅត្រង់ថា វាផ្តល់ព័ត៌មានខ្លីៗ ភ្លាមៗ (instant verification) ផ្តល់មតិត្រឡប់វិញខ្លីៗ (instant feedback)។ នៅក្នុងសង្គមជាក់ស្តែង គ្មាននរណាដែលអាចផ្តល់នូវភាពរីករាយ និងការទាក់ទងដល់កុមារ។
តើលោកយល់ថា ហេតុអ្វីបានជាកុមារពីមួយថ្ងៃទៅមួយកាន់តែជក់លេងឧបករណ៍ឌីជីថល និងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយឌីជីថល? ពីព្រោះរបស់ទាំងអស់នេះ កុមារបង្កើតទំនាក់ទំនង។ ពួកគេពិបាកនឹងរកអារម្មណ៍ទាំងនេះនៅពិភពជាក់ស្តែង ក្រៅពីឧបករណ៍ទាំងនេះ។ នេះជាបញ្ហា។ ចឹងហើយ បានកុមារជក់លេងខ្លាំងម្ល៉េះ។
ឪពុកម្ដាយដែលគ្មានចំណេះដឹងទាំងនេះ ឲ្យឧបករណ៍ឌីជីថលឲ្យកូនៗប្រើ ហើយអាចគិតថាក្មេងនឹងមិនមកឆាឆៅ ហើយឪពុកម្ដាយសប្បាយចិត្ត។
ខ្ញុំយល់! ធ្វើជាឪពុកម្ដាយគេ មិនមែនស្រួលអីណា! ប៉ុន្តែឪពុកម្ដាយត្រូវតែយល់ នៅពេលកូនៗចាប់ផ្ដើមប្រើឧបករណ៍ឌីជីថលពីតូចៗទៅកុមារ នឹងជួបបញ្ហាកាន់តែលឿន។ ពេលកូនមានអាយុ ១០ ទៅ ១១ឆ្នាំ ទើបឪពុកម្ដាយកត់សម្គាល់បញ្ហារបស់កូន។
មានឪពុកម្ដាយជាច្រើនបានមកជួបខ្ញុំ ហើយបាននិយាយថា កូនៗរបស់ពួកគេញៀនមិនអាចដើរចេញពីឧបករណ៍ឌីជីថល ពីទូរស័ព្ទ។
បញ្ហានេះ មិនមែនមកពីក្មេងទេ មកពីឪពុកម្ដាយខ្លួនឯងហ្នឹង។
វាសំខាន់ដែលកុមារត្រូវយល់ពីបែបបទនៃការប្រើឌីជីថល ចំណេះដឹងពីការប្រើ។ នេះជាមធ្យោបាយមួយ ដើម្បីពន្យល់កូនៗយើងឲ្យមានសុខភាពល្អជាងមុន មានសុខមង្គលជាងមុន និងចេះទាញប្រយោជន៍ពីបច្ចេកវិទ្យា។
លោក សាន សែល៖ តើតាមរយៈការសិក្សាស្រាវជ្រាវកន្លងទៅរបស់អ្នកស្រីបណ្ឌិត តើឪពុកម្ដាយគួរឲ្យកូនប្រើឧបករណ៍ឌីជីថលនៅអាយុប៉ុន្មានឆ្នាំ?
អ្នកស្រីបណ្ឌិត យូហ្យុន ផាក៖ ខ្ញុំមិនអាចនិយាយថានៅអាយុប៉ុន្មាននោះទេ ប៉ុន្តែរឿងមួយដែលអាចធ្វើបាន គឺបង្រៀនកុមារពីរឿងប្រើឧបករណ៍ឌីជីថលនេះតាំងពីក្មេងឲ្យហើយ។ បើទោះវាមិនអាចជាដំណោះស្រាយល្អឥតខ្ចោះក៏ដោយ យើងចាំបាច់ត្រូវធ្វើរហូត ដូចជារបៀបរបបប្រើ ដែលយើងជាឪពុកម្ដាយត្រូវផ្តល់ទៅឲ្យកូន។
ខ្ញុំមិនគិតថាឲ្យក្មេងអាយុ ៣ឆ្នាំប្រើឧបករណ៍ឌីជីថល ជាគំនិតល្អនោះទេ។ ខ្ញុំមានគំនិតមួយដែលលោក ប៊ីល ហ្គេតស៍ ធ្លាប់ធ្វើ។ ការភ្ជាប់អ៊ីនធឺណិតវាមានសារសំខាន់ ហើយកុមារក៏ត្រូវការវាដែរ។ តែវាមិនមែនមានន័យថា ពួកគេត្រូវកាន់ទូរស័ព្ទ ២៤ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ ៧ថ្ងៃក្នុងមួយសប្ដាហ៍ ទើបអាចប្រើអ៊ីនធឺណិតបាននោះទេ។
ខ្ញុំមិនអាចប្រាប់អាយុពិតប្រាកដដែលក្មេងគួរចាប់ផ្តើមប្រើបានទេ។ សុំទោសផងណា! តែខ្ញុំចង់ឲ្យលោកក្រឡេកមើលពីអ្វីដែល ស្ទីវ ចបស៍ និង ប៊ីល ហ្គេតស៍ គិត។
លោក សាន សែល៖ តើអ្វីជាមេរៀនសំខាន់ៗដែលអ្នកស្រីបណ្ឌិត ចង់ឲ្យឪពុកម្ដាយបង្រៀនដល់កូនៗរបស់ពួកគេ?
អ្នកស្រីបណ្ឌិត យូហ្យុន ផាក៖ ឪពុកម្ដាយជាច្រើនមានអារម្មណ៍រអា ពេលនិយាយដល់រឿងប្រើឧបករណ៍ឌីជីថល ពីព្រោះគេយល់ថា គេមិនដឹងពីរឿងនេះ ហើយយល់ថា កូនៗគេយល់ពីរឿងនេះច្រើនជាង។
ទីមួយ គឺវាចឹងមែន (និយាយបែបសើច)។ ក្មេងៗច្រើនតែយល់ច្រើនជាងឪពុកម្ដាយរបស់ពួកគេ ដូចជាពីការប្រើប្រាស់ Apps ពីការលេងហ្គេម។ ក្មេងដឹងច្រើន! វាចឹងមែន ប៉ុន្តែក្មេងអាចមិនដឹងពីរបៀបប្រើរបស់ទាំងនេះឲ្យមានសុវត្ថិភាព និងមានទំនួលខុសត្រូវ។ វាជារឿងពីរដាច់ដោយឡែកពីគ្នា។
ខ្ញុំដឹងពីការប្រើ។ នរណាក៏អាចបើកបរបានដែរ។ តែវាមិនមែនអ្នកអាចបើកឡាន ហើយអាចបើកវាដោយសុវត្ថិភាពនោះទេ។
ខ្ញុំតែងយល់ថា ឪពុកម្ដាយមានអំណាចឥទ្ធិពលជាងអ្វីដែលគេធ្លាប់ដឹង។ វាមិនមែនជារឿងចំណេះដឹងផ្នែកបច្ចេកទេស ដែលពួកគេមាននោះទេ តែវាជារឿងទំនុកចិត្តប្រាប់កូនៗ។ ពិភពលោកឌីជីថលជាពិភពរបស់ខ្ញុំ ជាពិភពលោកមែនទែន។ ពួកគេក៏ត្រូវហ៊ាននិយាយដូចអ្វីដែលពួកគេធ្វើចំពោះកូននៅក្រៅចឹង។ គេប្រាប់ឲ្យកូនឈប់ធ្វើអ្វី ដែលយល់ថាមិនត្រឹមត្រូវ។ ពួកគេគួរធ្វើចឹងដូចគ្នាក្នុងពិភពឌីជីថល។
វាមិនមែនមានន័យថា ពួកគេត្រូវរឹតត្បិតកូនមិនឲ្យប្រើអ៊ីនធឺណិតទេ។ មានវិន័យគ្រួសារ។ គ្រួសារមានសុភមង្គល គេមានវិន័យប្រចាំគ្រួសារ។ ពេលណា? ម៉ោងណា? ត្រូវញ៉ាំបាយ ត្រូវទៅសម្រាក សម្រាប់កុមារ។ ខ្ញុំផ្តល់គំនិតអ៊ីចេះ ឪពុកម្ដាយគួរធ្វើដូចគ្នា។ ពេលដែលក្មេងគួរប្រើឧបករណ៍ឌីជីថល ចំនួនម៉ោងដែលគួរប្រើ ក្មេងគួរមើលខ្លឹមសារបែបណា។ ឪពុកម្ដាយត្រូវមានវិន័យនេះសម្រាប់គ្រួសារ។
ទីពីរ ឪពុកម្ដាយត្រូវនិយាយជាមួយកូនផ្ទាល់ ហើយសួរក្មេង។ ត្រូវមានការជជែកបែបនេះឲ្យបានទៀងទាត់ពីជីវិតលើឌីជីថល។
វាអាច ក្មេងមិនចង់និយាយពីរឿងនេះ។ តែឪពុកម្ដាយត្រូវប្រាប់ឲ្យក្មេងដឹង។ ឪពុកម្ដាយត្រូវធ្វើខ្លួនឲ្យកូនមានអារម្មណ៍ស្និទ្ធស្នាល មិនមានអារម្មណ៍ថាខ្លាចឪពុកម្ដាយពេកដូចសត្រូវនោះទេ។ វាសំខាន់ដែលត្រូវកសាងទំនុកចិត្តរវាងម្តាយឪពុក និងកូន។ ធ្វើឲ្យកូនមានអារម្មណ៍ថា ឪពុកម្ដាយយល់ពីគេ ហើយឪពុកម្ដាយជាមិត្តភ័ក្ដិល្អរបស់ពួកគេ។ បើចឹងមែន ឪពុកម្ដាយនឹងជាមនុស្សទីមួយដែលក្មេងរត់ទៅរកពេលមានបញ្ហាត្រូវពិភាក្សា។
ដូច្នេះ ទាំងនេះជាអ្វីដែលឪពុកម្ដាយអាចធ្វើបាន។ វាមិនមែនជារឿងបច្ចេកទេសអីទេ។ វាជាការងារចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សាកូន។
ខ្ញុំសង្ឃឹមថា យើងអាចប្រាប់ឪពុកម្ដាយឲ្យនិយាយពីរឿងការប្រើប្រាស់ឧបករណ៍ឌីជីថលនេះជាមួយកូនៗ ហើយឪពុក និងម្តាយ ត្រូវរួមដៃគ្នាធ្វើរឿងនេះ។ នេះជាមូលដ្ឋានគ្រឹះដែលយើងចង់ប្រាប់ទៅឪពុកម្ដាយពីបញ្ហាឌីជីថល។
លោក សាន សែល៖ អរគុណច្រើនអ្នកស្រីបណ្ឌិត សម្រាប់ពេលវេលា និងគំនិតយោបល់ទាំងនេះ។
អ្នកស្រីបណ្ឌិត យូហ្យុន ផាក៖ ចា៎! មិនអីទេ។ ខ្ញុំក៏អរគុណលោកដែរ៕
ចុចត្រង់នេះ ដើម្បីអាន ឬស្ដាប់បទសម្ភាសន៍វគ្គ១
កំណត់ចំណាំចំពោះអ្នកបញ្ចូលមតិនៅក្នុងអត្ថបទនេះ៖ ដើម្បីរក្សាសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ យើងខ្ញុំនឹងផ្សាយតែមតិណា ដែលមិនជេរប្រមាថដល់អ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ។