អ្នកវិភាគ និងមន្ត្រីអង្គការសង្គមស៊ីវិលមួយចំនួនយល់ថា លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន ជា មេដឹកនាំដែលខ្វះទស្សនវិស័យអនាគត។ ការលើកឡើងដូច្នេះ បន្ទាប់ពីពួកគេមើលឃើញថា លោក ហ៊ុន សែន តែងចំណាយពេលជាច្រើននិយាយអំពីអតីតកាល និងបច្ចុប្បន្នកាល ឬប្រើភាសាគំរាម កំហែងជាដើម។
មជ្ឈដ្ឋានទូទៅ កត់សម្គាល់ឃើញថា មេដឹកនាំនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាសព្វថ្ងៃនេះ ហាក់ដូចជាកម្រ និយាយអំពីចក្ខុវិស័យ ឬទស្សនវិស័យវែងឆ្ងាយទៅអនាគត ដើម្បីកែប្រែសង្គមឲ្យក្លាយទៅជាប្រទេសជឿនលឿននោះទេ។
អ្នកវិភាគឯករាជ្យ លោកបណ្ឌិត ឡៅ ម៉ុងហៃ មើលឃើញថា ជាង២៥ឆ្នាំកន្លងទៅនេះ មេដឹកនាំខ្មែរ ដូចជាមិនមានចក្ខុវិស័យក្នុងការដឹកនាំប្រទេសឡើយ។ លោកយល់ឃើញទៀតថា ការណ៍ដែល លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន តែងតែនិយាយអំពីបញ្ហានៅក្នុងអតីតកាល បច្ចុប្បន្នកាល និងប្រើ ប្រាស់ភាសាគំរាមកំហែងជាដើមនោះ គឺក្នុងបំណងទាក់ទាញការគាំទ្រដើម្បីពង្រឹងអំណាចរបស់ ខ្លួន។
ការលើកឡើងនេះ គឺបន្ទាប់ពីលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន បានថ្លែងដដែលៗនៅក្នុងពិធីសំណេះសំណាល ជាមួយកម្មកររោងចក្រជារៀងរាល់លើក។ នៅថ្ងៃទី២៥ ខែតុលា លោកហ៊ុន សែន បានចុះ ជួបជាមួយកម្មករនៅរោងចក្រនៅតំបន់ទួលសង្កែ ខណ្ឌឬស្សីកែវ។ នៅទីនោះដូចកន្លែងផ្សេងទៀត ដែរ លោកហ៊ុន សែន បានរម្លឹកឡើងវិញអំពីព្រឹត្តិការណ៍នានាកាលពី៣០ឆ្នាំមុនរហូតដល់បច្ចុប្បន្ន តែលោកពុំបាននិយាយអំពីទស្សនវិស័យអនាគត។ លោក ហ៊ុន សែន ប្រាប់កម្មការិនីរោងចក្រថា លោកជាអ្នកខិតខំរំដោះប្រទេសជាតិចេញពីរបបប្រល័យពូជសាសន៍ ហើយលោកក៏បានលើកបង្ហាញ អំពីសមិទ្ធផលការងារលើវិស័យរោងចក្រ និងការរីកចម្រើនរបស់ប្រទេសជាតិ។ បន្ទាប់មក លោក បញ្ជាក់ ឡើងវិញអំពីការដំឡើងប្រាក់ឈ្នួល១៧០ដុល្លារ ដល់កម្មករក្នុង២០១៨ ហើយងាកទៅវាយទៅវាយប្រហារ ដោយចោទបក្សប្រឆាំង ថា ជាអ្នកដឹកនាំកម្មករធ្វើបដិវត្តពណ៌កាលពីឆ្នាំ២០១៣ រឿងទាមទារប្រាប់ឈ្នួល។ ទន្ទឹមគ្នានេះ លោក ហ៊ុន សែន ក៏ចាប់ផ្ដើមគំរាមកម្ទេចក្រុមអ្នកក្បត់ជាតិ ព្រមានរំលាយបក្សប្រឆាំង និងអំពាវនាវឲ្យតំណាងរាស្ត្រ ក្រុមប្រឹក្សា និងមេឃុំ-ចៅសង្កាត់ ជំទប់ និងសមាជិកក្រុមប្រឹក្សាឃុំ-សង្កាត់របស់គណបក្សសង្គ្រោះជាតិ ចុះចូលជាមួយគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាវិញជាដើម។
នាយកប្រតិបត្តិសម្ព័ន្ធគណនេយ្យភាពសង្គមកម្ពុជា លោក សន ជ័យ មានប្រសាសន៍ថា ចាប់តាំងពី លោក ហ៊ុន សែន បើកយុទ្ធនាការជួបជាមួយក្រុមកម្មករមក គឺភាគច្រើននិយាយតែរឿងដដែលៗ មិនសូវនិយាយអំពីចក្ខុវិស័យវែងឆ្ងាយសម្រាប់ការអភិវឌ្ឍប្រទេស។
រីឯអ្នកស្រាវជ្រាវនយោបាយសន្តិសុខ និងការបរទេស លោក ឡុង គឹមឃន យល់ឃើញថា ជាតិមួយខុសពីជាតិមួយ គឺព្រោះតែគំនិត។ លោកសង្កេតឃើញកាន់តែច្រើនថា ជាតិមួយក្រ ហើយជាតិ មួយមាន មិនមែនព្រោះតែទឹកដីនោះទេ តែព្រោះតែរបៀបគិត (mentality)។ ជាតិដែលរីកចម្រើន មេដឹកនាំស្រុកនោះ យល់ថា អ្វីក៏ជាតិគេអាចធ្វើបានដែរ "everything is possible" ចំណែកជាតិដែលទៅមុខ ទៅក្រោយ ឬទៅមុខមិនរួច គឺមេដឹកនាំជាតិនោះចេះតែយល់ថា អ្វីក៏ទៅមិនរួចដែរ "everything is impossible" ហើយធ្វើរឿងដដែលៗមិនមានគំនិតបង្កើតថ្មី។ លើសពីនេះ លោកបញ្ជាក់ថា បើស្ដាប់មេដឹកនាំប្រទេសជឿនលឿននិយាយ ក្នុង១០នាទី គេនិយាយពីទស្សនវិស័យអនាគតចំនួន ៧នាទី ហើយ ២នាទីនិយាយពីបច្ចុប្បន្ន ចំណែក ១នាទីទៀត និយាយពីអតីតកាល ប៉ុន្តែនៅប្រទេសអន់ថយ មេដឹកនាំអ្នកនយោបាយ ចំណាយ ៧នាទី និយាយពីអតីតកាល ២នាទីពីបច្ចុប្បន្នភាព ហើយ១នាទីប៉ុណ្ណោះនិយាយពីទស្សនៈអនាគត ឬអត់តែម្ដង។
ចំណែកលោកបណ្ឌិត ឡៅ ម៉ុងហៃ បន្ថែមថា កាលណា បើមេដឹកនាំគ្មានចក្ខុវិស័យបែបនេះ គឺមិន ដឹងថា សង្គមកម្ពុជា នឹងដើរទៅដល់ទិសណានោះទេ ពោលគឺគ្មានទីដៅ និងពេលវេលាពិតប្រាកដ ដោយចេះតែរសាត់អណ្ដែតដូចក្បួនដូច្នេះដែរ៕