កសិករនៅឃុំសំអាង ស្រុកថាឡាបរិវ៉ាត់ ខែត្រស្ទឹងត្រែង បង្ខំចិត្តកម្ទេចល្ពៅចោលច្រើនតោនក្នុងចម្ការ បន្ទាប់ពីតម្លៃល្ពៅមិនអាចទូទាត់កម្លាំងពលកម្មដែលត្រូវចំណាយពេលប្រមូលផលចេញពីចម្ការបាន។ ចំណែកតម្លៃកសិផលផ្សេងទៀតដូចជាដំឡូងមី ម្រេច និងល្ង ជាដើម នៅតែមានតម្លៃទាប និងគ្មានទីផ្សារលក់ចេញ។ បញ្ហានេះ ជំរុញឲ្យកសិករខ្លះបង្ខំចិត្តចំណាកស្រុកដើម្បីរកប្រាក់ដោះបំណុល។
ក្រុមកសិករនៅខែត្រស្ទឹងត្រែង ត្អូញត្អែរពីវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចដែលកំពុងគាបសង្កត់ជីវភាពគ្រួសារពួកគាត់ធ្ងន់ធ្ងរ ដោយសារកសិផលមានតម្លៃទាប និងគ្មានទីផ្សារលក់ចេញ។ បញ្ហានេះ ពួកគាត់អំពាវនាវដោយទទូចឲ្យរាជរដ្ឋាភិបាល និងស្ថាប័នពាក់ព័ន្ធ ស្វែងរកទីផ្សារទិញកសិផលដែលកសិករដាំដុះបាន ដើម្បីសម្រាលការលំបាករបស់ពួកគាត់។
កសិកររស់នៅឃុំសំអាង លោក ផាន់ ណារិទ្ធ ឲ្យដឹងនៅថ្ងៃទី១៣ កក្កដា ថា តម្លៃកសិផលធ្លាក់ថ្លៃ និងគ្មានទីផ្សារ នៅតែជាក្តីកង្វល់របស់កសិករច្រើនឆ្នាំមកហើយ ដែលពុំទាន់មានស្ថាប័នរបស់រដ្ឋាភិបាលណាមួយ បង្ហាញជំហរច្បាស់លាស់ដោះស្រាយបញ្ហានេះឲ្យមានប្រសិទ្ធភាពនៅឡើយទេ។ លោកថា កសិករមួយចំនួនបានដាំល្ពៅមួយគ្រួសារចាប់ពី ១ហិកតារដល់ ៥ហិកតារ បានបង្ខំចិត្តបោះបង់ល្ពៅចោលច្រើនតោនក្នុងចម្ការ ព្រោះតម្លៃល្ពៅបច្ចុប្បន្នមិនអាចទូទាត់កម្លាំងពលកម្មដែលប្រមូលពីចម្ការនោះទេ។
លោកបន្ថែមថា ដំណាំល្ពៅមានតម្លៃទាបបំផុតគិតជាមធ្យម ១គីឡូក្រាម តម្លៃ ១៥០រៀលដល់ ១៨០រៀល បើប្រៀបធៀបនឹងតម្លៃលក់ល្ពៅកាលពីឆ្នាំ២០១៥ មានតម្លៃជាមធ្យមជាង ១.០០០រៀលក្នុងមួយគីឡូក្រាម៖ «ទាំងគេទាំងខ្ញុំខ្ចីលុយគេមកធ្វើដូចគ្នា ហើយពឹងលើលក់ដោះដូរចឹង សងលុយទៅធនាគារវិញ។ សំណូមពរដល់រដ្ឋាភិបាលឲ្យជួយរកទីផ្សារកសិកម្មឲ្យផង កូនចៅជំពាក់គេច្រើនដោយសារខ្ចីលុយគេមកធ្វើកសិកម្ម»។
កសិករម្នាក់ទៀត លោក ឈឿន ឆាយ មានសង្ឃឹមតិចតួចណាស់ថា កសិករមានលទ្ធភាពដោះបំណុលបាន បើពុំមានការជួយជ្រោមជ្រែងពីរដ្ឋាភិបាល និងអង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាលទេនោះ ហើយក៏មានអ្នកភូមិខ្លះបាក់ទឹកចិត្តក្នុងការដាំដុះដែរ។ លោកថា កសិករខ្លះត្រូវបង្ខំចិត្តស្វែងរកការងារធ្វើនៅក្រៅប្រទេស ដើម្បីដោះបំណុល ត្បិតពួកគាត់កន្លងទៅបានខ្ចីប្រាក់ពីធនាគារ ឬមីក្រូហិរញ្ញវត្ថុច្រើនលានរៀល ដើម្បីធ្វើដើមទុនដាំដុះ៖ «ប្រហែល ៣០ ទៅ ៤០ភាគរយហើយចំណាកស្រុកទៅថៃ និងទៅចិន អី។ ឲ្យតែបានលុយរាល់ថ្ងៃនេះ និយាយទៅនៅស្រុកខ្មែរយើងអត់មានអ្នកណាជួយទេ ដំឡូងក៏ថោក ហើយល្ពៅរាល់ថ្ងៃនេះចប់ ទីផ្សាររកតែដឹកក្រឡេថង (គោយន្ត) មកមិនកើតផង»។
អាស៊ីសេរី មិនអាចទាក់ទងប្រធានស្តីទីមន្ទីរពាណិជ្ជកម្មខែត្រស្ទឹងត្រែង លោក អ៊ុន សុខា ដើម្បីសុំការបំភ្លឺជុំវិញក្តីបារម្ភនេះបានទេនៅថ្ងៃទី១៣ កក្កដា ព្រោះទូរស័ព្ទហៅចូល ពុំមានអ្នកទទួល។
ចំណែកអ្នកនាំពាក្យសាលាខែត្រស្ទឹងត្រែង លោក ម៉ែន គុង ឲ្យដឹងថា អាជ្ញាធរខែត្រពុំមានមូលដ្ឋានគ្រប់គ្រងការឡើងចុះតម្លៃកសិផលរបស់កសិករបានទេ។ យ៉ាងណា លោកថាអាជ្ញាធរខែត្របានជំរុញឲ្យស្ថាប័នជំនាញ សិក្សា និងរកមូលហេតុនៃការឡើងចុះតម្លៃនេះ ហើយក្រុមការងារខែត្រ នៅគ្រាដែលចុះមូលដ្ឋាន បានជំរុញឲ្យកសិករសិក្សាពីតម្លៃកសិផលនៅតំបន់ផ្សេងៗឲ្យច្បាស់លាស់សិន មុនសម្រេចចិត្តលក់ផលិតផល៖ «នៅពេលឈ្មួញកណ្ដាលគាត់ទៅទិញ គាត់ឲ្យតម្លៃទាប ហើយយើងត្រូវមានការសិក្សាពីតម្លៃផ្សេងៗទាំងអស់មុនធ្វើការលក់ ជាជាងគ្រាន់តែឈ្មួញកណ្ដាលម្នាក់ចរចាថ្លៃទិញលក់ផលិតផលហ្នឹងឲ្យ។ ជាក់ស្តែងក្រុមការងារចុះទៅធ្វើការ គឺតែងតែផ្សព្វផ្សាយជូនពលរដ្ឋ»។
អ្នកជំនាញផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច និងហិរញ្ញវត្ថុ លោក ង៉ែត ជូ ចាត់ទុកបញ្ហានេះគឺជាចំណុចរសើបមួយដែលរដ្ឋាភិបាលត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ដោះស្រាយ មិនត្រូវបណ្តោយឲ្យកសិករលក់កសិផលបែបផ្សងព្រេងនោះទេ គឺត្រូវមានការភ្ជាប់ទីផ្សារច្បាស់លាស់ និងផ្តល់ជាគំនិតនានាដល់ពលរដ្ឋក្នុងការដាំដុះ។ លោកយល់ថា បើរដ្ឋាភិបាលជួយឲ្យផលកសិកម្មមានទីផ្សារ គឺជាការរួមចំណែកធ្វើឲ្យសេដ្ឋកិច្ចជាតិប្រសើរឡើង និងកាត់បន្ថយវិបត្តិសង្គមនានា ដូចជាចំណាកស្រុកជាដើម៖ «ព្រោះថាការតភ្ជាប់ទីផ្សារមិនអាចចេះតែនឹកឃើញថ្ងៃនេះ ឥឡូវគាត់អត់មានទីផ្សារ ហើយយើងចុះទៅមើល ហើយយ៉ាងណាជួយគាត់ មិនងាយចឹងពេកទេ គឺត្រូវមានការទំនាក់ទំនងមុន គឺមុនពេលប្រមូលផល។ ដល់ពេលប្រមូលផលហើយ មិនដឹងថាទៅរកអ្នកទិញនៅឯណាទេ»។
ក្រុមកសិករហាក់អស់ជំនឿទៅលើរដ្ឋាភិបាលក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាតម្លៃ និងទីផ្សារកសិផលសម្រាប់ពួកគាត់។ ពួកគាត់រិះគន់ថា រដ្ឋាភិបាលតែងនិយាយពីការដាក់ចេញគោលនយោបាយធានារកទីផ្សារសម្រាប់លក់កសិផលតម្លៃសមរម្យជូនពលរដ្ឋ ក៏ប៉ុន្តែការអនុវត្តជាក់ស្តែងហាក់ពុំសូវមានប្រសិទ្ធភាព ហើយកសិករនៅតែប្រឈមនឹងបញ្ហាដដែលៗ៕